Milczenie roślin – podróż nasza jest wspólna

Seria obrazów “Milczenie roślin” powstała z inspiracji poezją Wisławy Szymborskiej a tytuł samego cyklu został zaczerpnięty z mojego ulubionego wiersza noblistki. „Podróż nasza jest wspólna” – pisze poetka w „Milczenie roślin”. Ta poetycka fraza, ujmująca klarownie jedność człowieka i przyrody oraz ich wzajemne połączenie, jest kluczowa również dla mojej twórczości. Maluję rośliny odkąd pamiętam, od kiedy moje zainteresowanie światem świadomie przerodziło się w twórczość. Świat przyrody jest mi bliski i zapoznany. Czerpię z niego przede wszystkim poczucie przynależności do większej całości, do znacznie istotniejszego zjawiska niż pojedyncze ludzkie istnienie. Każdy mój obraz to dialog z naturą, to nieustanny zachwyt i fascynacja nią na poziomie zmysłów, wzroku, dotyku, zapachu.

Gęste kompozycje, wielobarwne kształty i faktury tworzą na płótnach mozaikę form. Podświadomie odtwarzam plątaninę linii i plam, które powstają w naturalnym entourage przyrody. Maluję intuicyjnie, z pamięci, taka metoda pracy łączy mnie w spontaniczny sposób z zachowanym obrazem. Przekładam estetyczne wrażenia na język sztuki, by jak najdoskonalej zsyntetyzować kolor, wychwycić napięcia linii, oddać nastrój barw. Mój zachwyt naturą, roślinami, grą światła z cieniem jest skazany na samotność. A malarski monolog o pięknie nie jest skierowany do jego źródła. Mam nieodłączne wrażenie, że człowiek jest najmniej udanym elementem układanki, który patrzy, a wciąż nie widzi. Stąd moja artystyczna próba zatrzymania oczu patrzącego na dłużej. Dociekania Szymborskiej „co to takiego oglądać oczami” przeradzają się u mnie w kolejne, realne działania na płótnie. Czy sztuka może naprawiać świat, stawić czoło zmianom klimatu, skłaniać do refleksji o przemijaniu, utracie, chwilowości? Chciałabym wierzyć, że po części to jej właśnie rola. 

tekst wiersza:

https://youtu.be/w8ahCj9DCJI?si=hK_BVNwhOIsHS4Vy