Celina Styrylska-Taranczewska

(1923-2010)

W 1947 r., uzyskała absolutorium u prof. Eugeniusza Eibischa na Akademii

Sztuk Pięknych w Krakowie. Od 1953 była związana z macierzystą

uczelnią wykładając początkowo liternictwo w katowickiej filii

uczelni. Od lat 60-tych XX w. prowadziła przedmiot projektowanie

brył i płaszczyzn, przemianowany z czasem na wiedzę o działaniach

i strukturach wizualnych. Program i metodykę pracownii opracowała

samodzielnie, tworząc w ten sposób nowy przedmiot, którego tradycja

istnieje do dnia dzisiejszego. Rozległa działalność dydaktyczna

C. Styrylskiej-Taranczewskiej. nie kolidowała z jej twórczością malarską,

graficzną i projektową, dzięki której spełniała się jako artystka.

Była członkinią Związku Polskich Artystów

Plastyków, który w 1962 nagrodził

ją brązowym medalem. Od 1979 roku należała

do międzynarodowego stowarzyszenia

Xylon. Twórczość artystki nosiła

typowe cechy sztuki przełomu lat 50-

tych i 60-tych XX w. Artystka stosowała

dekoracyjną geometryzację i rytmizację,

łączyła pierwiastek abstrakcji do twórczości

figuratywnej, śmiało operowała

kontrastowymi kolorami. Wiele z jej dzieł

można określić mianem „figuracji geometrycznej”.

W latach 60-tych artystka rozpoczęła serie barwnych

drzeworytów, których tytuły są nazwami planet układu Słonecznego.

Powstałe kompozycje prezentowały ascezę subtelną dekoracyjnością

nawiazując do nurtu op-art. Na początku lat 60 artystka została

poproszona o zaprojektowanie wielkoformatowej mozaiki, która

miała ozdobić elewację budynku biurowca”Biprostal” w Krakowie.

Modernistyczne dzieło wieńczy ścianę biurowca do dnia dzisiejszego,

budząc podziw skalą, precyzją i rozmachem realizacji.